Cerebralna paraliza naziv je za skupinu trajnih poremećaja kretanja ili držanja tijela, uzrokovanih razvojnim poremećajima ili oštećenjem mozga u ranom stadiju razvoja. Cerebralna paraliza najčešći je uzrok neuromotornog odstupanja u djece u zapadnim zemljama s prevalencijom od 2-3/1000 živorođenih. Točni uzroci nastanka cerebralne paralize nisu poznati no rizični čimbenici grupirani su u prenatalne, perinatalne i postnatalne čimbenike. Glavni problemi koji se javljaju su motoričke smetnje popraćene poremećajima senzorike, komunikacije, percepcije, te kognitivnim poremećajima. Temeljna SCPE klasifikacija cerebralne paralize dijeli ju prema osnovnim neurološkim simptomima na spastični, diskinetski i ataktični oblik. Podtipovi spastične cerebralne paralize su unilateralni i bilateralni, a diskinetske distoni i koreo-atetotični. Ataktični oblik cerebralne paralize najrjeđi je i javlja se u oko 0,08 na 1000 živorođenih što je ukupno 4% svih slučajeva cerebralne paralize. Klinička slika razvija se postepeno i polako, konačna dijagnoza postavlja se između druge i treće godine života. Ataktični tip karakteriziran je gubitkom koordinacije te nedostatkom osjećaja ravnoteže i pozicioniranja u prostoru. Osim toga prisutni su dissinergija, nistagmus i poremećaji govora, a intelektualne poteškoće moguće su u pogledu neverbalnih kognitivnih vještina. U (re)habilitaciji djece s cerebralnom paralizom bitan je transdisciplinarni pristup. Kao dio tima, fizioterapeut ima bitnu ulogu u procjeni djetetovog motoričkog statusa i potreba te planiranju i provođenju programa intervencije. Fizioterapijska procjena koristi specifične klasifikacijske sustave od kojih su najčešći: klasifikacijsi sustav grubih motoričkih funkcija (GMFCS), klasifikacijski sustav manualne sposobnosti (MACS) i klasifikacija bimanualne fine motoričke funkcije (BFMF). Kvalitetna procjena bitna je za uspješnu daljnju (re)habilitaciju. Fizioterapijska intervencija za cilj ima poboljšanje ukupne kvalitete života u smislu smanjenja ograničenja, a povećanja samostalnosti. Naglasak terapije kod ataktičnog tipa cerebralne paralize je na poboljšanju koordinacije i loših reakcija ravnoteže. U radu će biti opisane neke od primjerenih intervencija kod navedene dijagnoze kao što su neurorazvojni tretman prema Bobath konceptu, kineziološka terapija po Vojti, Halliwick kocept, hipoterapija i trening za povećanje snage mišića. Uz to opisane su Virtualna stvarnost (VR), robotika i terapijsko odijelo kao metode fizioterapije.