Ozljede ramenog zgloba predstavljaju velika ograničenja u funkciji ramenog zgloba i provođenju svakodnevnih aktivnosti samim time predstavljaju indikaciju za primjenu manualnih tehnika. Primjena manualnih tehnika prikazala se u dosadašnjim istraživanjima i praksi učinkovita u cilju smanjenja kliničke slike i funkcionalnih ograničenja. Rameni zglob najpokretljiviji je zglob u čovjekovu tijelu i u njemu su moguće opsežne kretnje u svim smjerovima. Čine ga glenoidalna jama lopatice koja je konkavna i glava nadlaktične kosti koja je konveksna. Budući da je artikularna površina glave humerusa čak dva do tri puta veća od glenoidalne jame, rameni zglob učvršćuju pasivni i aktivni stabilizatori. Pasivni stabilizatori su gornji, donji i srednji glenohumeralni ligamenti te korakohumerlni ligament. Dinamičku stabilnost pružaju mišići rotatorne manšete. Ozljede u ramenom zglobu najčešće se javljaju kao posljedica traume ili kao sindrom prenaprezanja. Traume poput pada na ispruženu ruku ili udarca, dovode do nestabilnosti ramena koja je jedna od najčešćih problema u ramenom zglobu. Osim nestabilnosti ramena, vrlo su česti problemi i sindormi poput impingement sindroma i sindrom smrznutog ramena. Manualne tehnike neizostavan su dio fizioterapijske intervencije kod takvih ozljeda, a mobilizacija, kao jedna od manualnih tehnika, najviše se koristi u fizioterapijskoj procjeni i intervenciji pacijenta. Fizioterapijska procjena je važan dio problemski orijentiranog fizioterapijskog procesa. Sastoji se od subjektivnog i objektivnog dijela te analize i planiranja tretmana. Doprinosi povezivanju prakse i istraživanja, olakšava procjenu kliničke prakse te je važan preduvjet za provođenje fizioterapijske intervencije.