Bronhoskopija je invazivna endoskopska metoda koja omogućuje pregled larinksa, traheje i bronhalnog stabla. Izvodi se endoskopskim aparatom bronhoskopom. Razlikujemo dva tipa bronhoskopa - fleksibilni i rigidni. Koriste se u dijagnostičke i terapijske svrhe. Prvo se razvio rigidni bronhoskop, a time i rigidna bronhoskopija. Sam rigidni bronhoskop kroz povijest nije doživio drastične promjene, za razliku od fleksibilnog koji se sustavno mijenja. Rade se terapijski bronhoskopi šireg radnog kanala za bolju aspiraciju, kao i dijagnostički aparati koji su tanji ali fleksibilniji. Imaju mogućnost rotiranja, dubljeg ulaska u periferiju, te razne druge mogućnosti. Indikacije za terapijsku bronhoskopiju su najčešće aspiracija sekreta kod atelektaze, opstrukcija sekretom kod pneumonija, vađenje stranog tijela, hemoptize, laser terapija, elektrokoagulacija, krio terapija. Bronhoskopiju možemo raditi u lokalnoj ili općoj anesteziji, te u sedaciji. Za svaku od ovih mogućnosti pacijent mora biti dobro pripremljen radi izbjegavanja eventualnih komplikacija. U dijagnostici se koriste razne bronhoskopske metode od kateter aspirata, brisa četkom, mini lavata, lavata, biopsije sluznice ili pluća, punkcije, EBUS, R-EBUS do krio biopsije pluća. Dobiveni materijali se obrađuju citološki, mikrobiološki, te patohistološki. Interventna bronhoskopija je spoj fleksibilne i rigidne bronhoskopije. Pruža veće mogućnosti u dijagnostici, a kod pacijenata kod kojih su iscrpljene mogućnosti za liječenje koristi se kao palijativni zahvat. Uloga sestre proteže se kroz cijeli tijek bronhoskopije, počevši od pripreme pacijenta, prostorije i pribora, za vrijeme i nakon pretrage.