Sindrom gornjeg torakalnog otvora je rijetko stanje koje se pojavljuje kada su živci, arterije ili vene koje prolaze gornjim torakalnim otvorom komprimirane strukturama koje čine gornji torakalni otvor. Ovisno koja struktura je komprimirana razlikuju se tri tipa sindroma gornjeg torakalnog otvora, neurološki, venski i arterijski tip. Neurološki tip je najčešći i najteži za dijagnosticirati. Pojavljuje se kao rezultat kompresije brahijalnog pleksusa u razini gornjeg torakalnog otvora. Venski tip sindroma gornjeg torakalnog otvora pojavljuje se zbog kompresije potključne vene ili kroz neko vrijeme i pazušne vene. Kao posljedica kompresije na venu stvara se ožiljkasto tkivo u veni koje smanjuje protok krvi, a kao eventualna posljedica smanjenog protoka krvi dolazi do stvaranja krvnog ugruška odnosno tromboze. Arterijski tip se pojavljuje zbog kompresije na potključnu arteriju. Može uzrokovati dilataciju arterija, odnosno aneurizmu koja je predispozicija za stvaranje krvnih ugrušaka koji se moraju hitno ukloniti. Sindrom gornjeg torakalnog otvora dijagnosticira se na temelju pacijentove povijesti stanja, anamneze, fizikalnog pregleda, odnosno provokacijskih testova i pretraga koje daju sliku zahvaćenog područja. S obzirom na to da je sindrom gornjeg torakalnog otvora rijetko stanje čest je slučaj da pacijenti posjećuju više liječnika i specijalista kako bi dobili konačnu dijagnozu i razumjeli uzrok simptoma. Fizioterapeut, ali čak i pacijent mogu biti prvi koji će posumnjati na sindrom gornjeg torakalnog otvora. Liječenje sindroma ovisi o tipu sindroma. Neurološki tip inicijalno se tretira fizioterapijskom intervencijom specifičnom za sindrom gornjeg torakalnog otvora. Venski tip se tretira ovisno o duljini trajanja sindroma. Dok se kod pacijenata s arterijskim tipom sindroma najčešće zahtijeva operacija kojom se uklanja kompresija odnosno strukture koje komprimiraju arteriju. Fizioterapijska intervencija je sastavni dio oporavka nakon bilo koje procedure čija je glavna uloga smanjenje boli i vraćanje funkcije.