U ovom radu prikazan je problem pareze brahijalnog pleksusa kod djece. Ukratko je prikazana povijest prvih zabilježenih ozljeda brahijalnog pleksusa kao i ljudi po kojima su tipovi pareze dobili naziv. Navedena je incidencija djece s parezom brahijalnog pleksusa koja varira od države do države, često je socio-ekonomski status države povezan s incidencijom pareze. Postotak će biti veći u nerazvijenijim državama. Prikazana je i anatomija brahijalnog pleksusa, točnije, grananje živaca kroz rameni obruč i dalje kroz ruku te koje mišiće inerviraju kako bi kasnije u radu patofiziologija ozljede, klinička slika, procjena i intervencija bili jasniji i pregledniji. Kako bi se prepoznala ozbiljnost ozljede prikazani su i različiti stupnjevi i smještaj ozljede brahijalnog pleksusa. Premda je mala vjerojatnost prevencije brahijalnog pleksusa čak i carskim rezom, postoje faktori rizika od strane djeteta i majke koji ukazuju na moguću pojavu ozljede brahijalnog pleksusa zbog čega bi opstetričari trebali biti posebno pažljivi pri porodu, bio on vaginalan ili izveden carskim rezom. Klinička slika pokazuje raznolikost problema pareze brahijalnog pleksusa zbog čega su razvijena četiri tipa pareze brahijalnog pleksusa po mjestu oštećenja: Gornji tip oštećenja ili Erb - Duchenova pareza (povreda C5, C6 korjenova), prošireni tip Erbove pareze (C6 i C5, C7), donji tip oštećenja ili Klumpke pareza - (C8, Th1) i kompletno oštećenje - Erb Klumpke pareza (C5-Th1). Dijagnoza se postavlja kliničkim pregledom djeteta, a postavljanju dijagnoze pomažu i: kompjuterizirana tomografija (CT), magnetska rezonancija (MRI) te rjeđe: elektrodijagnostička ispitivanja provodljivosti živaca (NCS) i invazivna elektromiografija (EMG). Fizioterapijska procjena uključuje: anamnezu, opservaciju, procjenu boli FLACC skalom, neurološku procjenu, procjenu pasivnog opsega pokreta, procjenu motorike, koriste se Skala aktivnog pokreta (AMS) i Torontono skala, za osjet se koristi skala po Narakasu. Također se koriste Mallet skala i Modificirana Mallet skala se za procjenu motorike kod starije djece te goniometrija, mjere duljine i opsega ruku, procjena senzomotorne funkcije i hvata te aktivnost i sudjelovanje. Fizioterapijska intervencija najvažnija je i koristi se odmah nakon dijagnoze. Ona uključuje: handling, kineziterapiju, vježbe motoričke funkcije, Neurorazvojnu terapiju (Bobath i Vojta), senzorno osvješćivanje, elektrostimulaciju, emg biofeedback, hidroterapiju, termoterapiju i edukaciju roditelja. Osim fizioterapijske intervencije primjenjuju se i kirurško liječenje i botulinum toksin.