Godine 2006-te nova definicija govori kako je cerebralna paraliza grupa trajnih poremećaja razvoja položaja i pokreta uzrokovana ograničenjem aktivnosti koje se pripisuje neprogresivnim poremećajima što se pojavljuju za vrijeme fetalnog razvoja ili razvoja mozga dojenčeta(2). Najčešći uzrok neurorazvojnih odstupanja kod djece je periventrikularna leukomalacija (PVL) tj. hipoksično-ishemično oštećenje periventrikularne bijele tvari u nedonošćeta. Prema SCPEu (Surveillance of Cerebral Palsy in Europe) pojednostavljena klasifikacija na temelju neuroloških simptoma posture dijeli cerebralnu paralizu na spastični, diskinetički i ataksični tip. Prema SCPE bazi podataka najzastupljeniji je spastični tip cerebralne paralize i to 88 %,od čega 58% bilateralni i 30% unilateralni tip. Diskinetički tip cerebralne paralize ima 7% osoba, a ataksični tip njih 4%,dok 1% nije moguće klasificirati niti u jedan od navedenih tipova(6). Kod ove djece često su motorički poremećaji udruženi s poremećajima kognicije, osjeta, komunikacije, ponašanja, percepcije, epilepsije, te sekundarnim poremećajima.(3) Cilj ovog rada bio je prikazati značaj fizioterapije u rehabilitaciji dijece s cerebralnom paralizom. Veći značaj dan je spastičnom bilateralnom obliku cerebralne paralize. U fizioterapijskoj procjeni koriste se uobičajene metode koje se nadopunjuju raznim specifičnim testovima i mjerenjima. Nakon procjene izrađuje se individualni plan i tijek terapije. Najčešće metode intervencije su: neurorazvojni tretman prema Bobathu, Vojta terapija, Halliwick koncept, terapija senzornom integracijom i mnoge druge metode. Također, u radu je prikazan slučaj djevojčice N.K., stare 3 godine, koja ima spastični sindrom tetraparetskog obrasca izraženijeg na nogama. U radu su prikazani opći podaci, fizijatrijski i neuropedijatrijski nalazi, zapažanja fizioterapeuta, klasifikacija i funkcionalno stupnjevanje, te fizioterapijska intervencija kod djevojčice.