Cerebralna paraliza definira se kao klinički entitet koji označava grupu neprogresivnih motoričkih poremećaja uzrokovanih razvojnim poremećajem ili oštećenjem mozga tijekom prenatalnog, perinatalnog ili postnatalnog perioda. To je naziv za naziv za skup poremećaja razvoja pokreta i držanja koji uzrokuju ograničenja u aktivnostima. Prevalencija cerebralne paralize u svijetu iznosi 2-3/1000 živorođene djece. Iako se znaju mnogi etiološki čimbenici, u više od 75% slučajeva nastanka cerebralne paralize ne može se utvrditi točan uzrok nastanka, a gotovo nikad uzrok nije samo jedan faktor. Prilikom fizioterapijskog pregleda djeteta s cerebralnom paralizom bitno je usredotočiti se na kvalitetu kretanja, mišićni tonus, aktivni i pasivni raspon pokreta zglobova, senziblitet, duboke tetivne reflekse, aligment te prisutnost deformiteta gornjih i donjih udova, posturu itd.. Objektivni pregled posebno je važan te se sastoji od fizioterapijskog pregleda bolesnika putem primjene raznih standardiziranih testova, indeksa i mjerenja. Prema SCPE klasifikaciji cerebralna paraliza se klasificira kao: spastična, diskinetička i ataksična. Jednostrani spastični oblik CP-a predstavlja urođena ili stečena jednostrana motorička oštećenja koja mogu javiti izolirano ili u kombinaciji s drugim oštećenjima. Danas se često provodi i terapija pokretom uzrokovana ograničenjem (eng. Constraint Induced Movement Therapy). Novi je tretman terapije kojim se pokušava poboljšati pokretljivost i korištenje ruke, potiče razvoj dobrovoljne kontrole i funkcionalne uporabe zahvaćene ruke te u tu svrhu koristi sposobnost plastičnosti mozga za učenje i usvajanje novih obrazaca pokretanja. U svom originalnom konceptu, manje zahvaćena ruka je imobilizirana u udlazi, ali usko se stavlja naglasak na intenzivne aktivnosti i repetitivni trening više zahvaćene ruke.