Prisustvo zraka u pleuralnoj šupljini naziva se pneumotoraks. Razlikuju se traumatski, spontani, tenzijski, jatrogeni, i katemenijalni. U terminologiju je uveden 1803. godine., a drenaža prsišta je poznata još od doba Hipokrata. Pneumotoraks može biti akutni i kronični (prema trajanju), i potpuni ili djelomični (prema veličini promjena). Klinička slika ovisi o vrsti pneumotoraksa ali uglavnom prevladavaju kašalj, dispneja, bolovi u prsima, hipoksija, i anksioznost. Dijagnoza se temelji na anamnezi, fizičkom pregledu i rendgen snimkama prsnog koša. Izvodi se i ultrasonografija, ponekad CT, EKG i plinska analiza arterijske krvi. Komplikacije pneumotoraksa se odnose na hematopneumotoraks, hidropneumotoraks, piopneumotoraks, potkožni emfizem, medijastinalni emfizem i kronični pneumotoraks. Cilj liječenja je reekspanzija plućnog parenhima. Liječenje može biti kirurško ili metodama aspiracije sadržaja iz pluća. Zlatni standard je torakalna drenaža. Zdravstvena njega bolesnika s pneumotoraksom uključuje perioperativnu skrb, njegu o drenažnom sustavu, i edukaciju odnosno zdravstveni odgoj bolesnika prije otpusta iz bolnice.