Ovaj rad obrađuje temu fiziologije vida. Počinje prikazom osnova anatomije očnog aparata, uključuje anatomski prikaz glavnog organa vida, očne jabučice, njene slojeve i strukturu te živčanu i vaskularnu mrežu oka. Također, prikazana je i anatomija pomoćnih (pridodanih) organa oka koja uključuje očnu šupljinu, mišiće pokretače očne jabučice, vjeđe te suzni uređaj. U nastavku se obrađuje tema fiziologije osjeta vida. Tema počinje iznošenjem općih načela optike, razlike u optičkim lećama te funkcioniranjem refrakcijskog uređaja oka. Opisuje se nastanak osjeta vida, uloga fotoreceptorskih stanica i vidnog pigmenta te pretvorba svjetlosnog podražaja u živčani impuls. Nadalje, opisuje se živčani put kojim impuls putuje do vidnih centara u mozgu gdje se senzorni podražaji oblikuju u informacije o boji, obliku, veličini, pokretu i orijentaciji. Iduće poglavlje obrađuje temu kvalitete vida te najčešćih poremećaja vida. Opisuju se fiziološke i nefiziološke refrakcijske anomalije, njihova podjela te korekcija anomalija. Bitna razlika u refrakcijskim anomalijama jest samo žarište loma svjetlosti. Kod kratkovidnosti žarište loma svjetlosti je ispred mrežnice, a kod dalekovidnosti je žarišno sjecište iza mrežnice. Kod astigmatizma postoji više žarišta. Korekcija refrakcijskih anomalija je ustvari centriranje žarišta u jednu točku koja pada na mrežnicu, a radi se pomoću dioptrijskih leća. Uz refrakcijske anomalije navedena su dva najčešća poremećaja vida. To su poremećaj prozirnosti leće (katarakta), te bolest vidnog živca usko povezana sa poremećajem otjecanja očne vodice (glaukom). Poglavlje koje slijedi opisuje najvažnije dijagnostičke metode koje se koriste u procjeni funkcije vida. Opisuje se temeljit pristup kojim se vrši procjena kvalitete vida, a izvodi ju specijalist oftalmolog prilikom pregleda u oftalmološkoj ordinaciji. Pregled uključuje prikupljanje podataka od strane pacijenta i/ili njegovih bližnjih te fizički pregled. Pregled također obuhvaća ispitivanje oštrine vida, raspoznavanje boja, oftalmoskopiju, pregled biomikroskopom, keratometriju i tonometriju. U nastavku su navedene najčešće dijagnostičke pretrage koje se koriste u oftalmologiji, a pomažu oftalmologu u stjecanju boljeg uvida u stanje oka. To su: ultrazvuk oka, pahimetrija (mjerenje debljine rožnice), perimetrija (pregled vidnog polja), optička koherentna tomografija (OCT) te vidni evocirani potencijali (VEP). Posljednje poglavlje opisuje ulogu medicinske sestre/ tehničara u oftalmološkoj ordinaciji te najčešće sestrinske intervencije koje njihov posao na tom radnom mjestu zahtjeva.