Cerebralna paraliza (CP) je termin kojim se označava motoričko odstupanje neprogresivne prirode kao posljedica anomalije ili lezije mozga u ranim fazama njegovog razvoja. CP je prvenstveno stanje vezano uz poremećaj posture i pokreta, a prate ga mnoga dodatna oštećenja i sekundarni problemi koji mogu imati veliki utjecaj na djetetov zdravstveni status i kvalitetu života. Prema Surveillance of cerebral palsy in Europe (SCPE), CP se na temelju neuroloških simptoma klasificira u spastični, diskinetički i ataktični tip. Spastični tipovi CP se pojavljuju u oko 88% slučajeva, a prema tradicionalnoj klasifikaciji se odnose na hemiparezu, diparezu, triparezu ili tetraparezu. Fizioterapijska procjena je važan dio habilitacijskog procesa djece s unilateralnim tipom CP. U procjeni se osim subjektivnog pregleda koriste specifične klasifikacije i razni testovi, a najčešće se koristi klasifikacijski sustav grube motoričke funkcije (Gross Motor Function Classification System-GMFCS), klasifikacijski sustav manualne sposobnosti (Manual Ability Classification System-MACS), klasifikacija bimanualne fine motoričke funkcije (Bimanual Fine Motor Function-BMFM) te međunarodna klasifikacija funkcioniranja, onesposobljenja i zdravlja (International Classification of Functioning, disability and health-ICF). S obzirom na dijagnozu i kliničku sliku djeteta te postavljene terapijske ciljeve kod ovog podtipa CP se najčešće koriste sljedeće fizioterapijske intervencije: Bobath koncept, Vojta princip, Halliwick koncept, hipoterapija, Constraint – Induced Movement Therapy i terapija senzorne integracije. Cilj ovog rada bio je pokazati fizioterapijski pristup kod djeteta sa spastičnim unilateralnim tipom CP kroz prikaz slučaja. U radu je prikazan slučaj djevojčice od 3,5 godina kojoj je dijagnosticiran spastični unilateralni tip CP. Korišteni su podaci prikupljeni iz medicinske dokumentacije te je sve potkrepljeno slikama trenutnog stanja djevojčice. Prikazani su podaci iz subjektivne i objektivne procjene te metode fizioterapijske intervencije kod prikazane problematike. Rano uključivanje u habilitaciju je stimuliralo normalan psihomotoran razvoj, a fizioterapijska intervencija je imala veliku ulogu u sprječavanju nastanka dodatnih komplikacija, održavanju postojećeg stanja te poboljšavanju motoričkih, perceptivnih, kognitivnih, emocionalnih i socijalnih aspekata.